- 1 view
Ghat adı verilen yapılar, Ganj nehrine inen merdivenli yollardır. Ghatları gezip yorgunlunuzu ve açlığınızı hissettiğiniz anda civardaki otellerin restoranlarında güzel bir öğle yemeği yiyebilirsiniz.
Nehir boyunca inanılmaz bir kalabalık göreceksiniz. Turistler, yerliler, Sadhular, sokak satıcıları, dilenciler, çocuklar, köpekler, inekler, keçiler nehir kenarına yerleştikleri için yürümek çok zor. Nehir kenarinda yıkananlar, çamaşır yıkayanlar, dilenenler derken ilerde dumanlar yükselmeye başlayacak. Harishchandra Ghat’da cenazenin biri gelip biri gitmekte. Cenazeler çiçeklerle süslenmiş olarak yakılmayı beklerken çevredeki inekler ve keçiler çiçekleri yemek için cenazelere yanaşmakta. Hayatın ve ölümün döngüsü gözlerinizin önünde tekrar tekrar oynayacak. Tören esnasında ortalık dumandan göz gözü göremeyecek hale geliyor. Ölü yakılışını fazla yakından izlerseniz her yeriniz kül içinde kalabilir. Burada 1 yada 2 tane değil, 5’er 10’ar tane ölü bulunuyor ve sürekli yenisi geliyor. Buna rağmen yanan bedenden etrafa koku yayılmaması çok enteresan.
Varanasi şehrinin bu kadar turist çekmesinin belki de en büyük nedeni insanların ölü yakılışını izleme merakı. Birçok Hindu ölmeden önce Varanasi’ye yerleşip burada ölümü bekler. Ancak Hinduizm’e göre herkes yakılmaz. Yakılmayanlar ayaklarına taş bağlayarak Ganj Nehrinin derinliklerine bırakılıyor. Günahsız kabul edilenler, yılan sokanlar, hamileler, 12 yaşın altındaki çocuklar, cüzzamlılar ve din adamları yakılmıyor.
Ölü yakılan ghatlar Manikarnika ve Harishchandra. Her iki ghatta da ölü yakılışının fotoğraflanması yasak. Yasağa rağmen ölülerin diplerine kadar girip ellerinde koca koca makinalarla fotoğraf çeken bir kaç kişi görebilirsiniz. Ölü yakılan alanda hiç kadın göremeyeceksiniz, sebebi ise kadınların erkeklere göre daha duygusal olmasından dolayı ağlayıp, sızlanmaları ölünün ruhunu rahatsız eder diye bu ritüelde bulundurulmamaları. Manikarnika ghatında 3000 yıldır ateşin sönmediği söylenmekte.
