Nikaragua

Nikaragua yönetimsel açıdan 15 bölge ve 2 bağımsız bölgeye ayrılmıştır. Başkenti, ülke nüfusunun büyük çoğunluğunun yaşadığı Managua’dır. Diğer önemli şehirleri şöyledir: Matagalpa, Leon, Masaya, Tipitapa, Chinandega, Jinotega, Esteli, Granada.

Nikaragua’ya uçakla gidecekler için giriş noktası başkent Managua’daki havalimanıdır. ABD’deki Houstan, Dallas, Miami ve Atlanta’dan direkt uçuşlar mevcuttur.

Tropikal iklime sahip olan Nikaragua’ya gitmek için en uygun zaman yağışın azaldığı Kasım-Nisan ayları arasıdır.

Nikaragua’da 6,167,237 kişilik nüfusun yüzde 54’e yakını büyük şehirlerde yaşamaktadır. 973.087 kişi başkent Managua’da ikamet eder. Nikaragua nüfusunun büyük çoğunluğunu, Avrupalılarla Amerikalı yerlilerin karışımından meydana gelen melezler oluşturur. Bununla beraber Karayip kıyısında ülkenin kalan nüfusundan oldukça farklı olan iki grup yaşamaktadır. Bunlar, hâlâ geniş ölçüde kabileler halinde yaşayan Mosquito (Miskito) yerlileri ve 19. yüzyılda ülkenin bu kısmına İngilizler tarafından Afrika’dan köle olarak getirilen Jamaikalıların soyundan gelenlerdir.

Ülkede okuma yazma oranı yüzde 70’tir. Üniversite eğitimi başkent Managua’da ve Leon’da kolları olan devlet üniversitesinde ve Managua’daki Orta Amerika Katolik Üniversitesi’nde yapılabilmektedir.

Nikaragua mutfağının içerik anlamında çeşitliliği çok fazla değildir. Aynı zamanda çok özgün olmayan Nikaragua mutfağı Çin, Tay, Fransız, İtalyan, Latin Amerika ve İspanyol tariflerin karışımından oluşur.

Bu mutfağın temelini yerel ürün olan mısır oluşturur. Bunun dışında tüm dünyada kullanılan domates, soğan, sarımsak, un, pirinç, portakal, hardal ve mayonez, süt, peynir, vanilya, tarçın ve benzeri gıdaların kullanımı Nikaragua mutfağının dünya ile etkilenen karışım malzemeleridir.

Bir diğer temel besin, pirinçtir. Öyle ki, kahvaltıda dahi tüketildiği görülür. Hem et hem de sebze yemekleri pişirilir. Ancak çoğu yemek kızartma şeklinde hazırlanır. “Gallo Pinto” adı verilen, fasulye ve kızarmış pirinçle hazırlanan yemekleri en ünlü ulusal yemekleridir.

Nikaragua'da ekmek yerine değişik bir muz cinsi kızartılarak yapılan yiyecek türü tüketilir. Ekmeklerini mısır unundan yaparlar. Pide benzeri ekmekleri kimi zaman mozerella peyniri ve değişik peynir çeşitleriyle de hazırlanır.

"Picadillo" adı verilen et, domates, soğan ve çeşitli baharatlarla pişirilen yemek, oldukça popülerdir. Ayrıca "Nactamales" adını verdikleri et, baharat ve çeşitli sebzelerle pişirdikleri yemek de sıkça tüketilir.

Nikaragua, zanaat işlerinin öne çıktığı bir ülke. Özellikle de çömlekçilik alanında çok gelişmişler. Bavulunuza sığdırabileceğiniz büyüklükte çömleklerden mutlaka edinmelisiniz. Bu ürünleri sanatçıların hem atölye hem de mağaza olarak kullandığı yerlerden satın almanız, orijinalliği açısından sağlıklı olacaktır Bu atölyeler en çok, Managua ve Granada şehirleri arasındaki Pueblos Blancos’ta yer almaktadır.

Bunun dışında pek çok şehirde kurulan küçük zanaat pazarlarına da uğrayabilirsiniz. Seramik, yöresel desenli tekstil ürünleri ve ahşap takılar dışında Nikaragua’dan dünyaca ünlü Flor de Cana içkisinden de getirebilirsiniz.

Nikaragua’da çok fazla festival yoktur ama olanlar oldukça şaşaalı kutlanır. Yılın ilk festivali diyebileceğimiz “Diriamba”, diğer bir deyişle “San Sebastian”, her yıl 19-20 Ocak’ta kutlanır. Dini bir kutlama olduğundan tüm ülkede şenlikler düzenlenir. Tüm sokaklar özel kostüm ve yerel kıyafetlerle dans edip şarkı söyleyen insanlarla dolar.

Eğer Nikaragua’nın yemek kültürüyle ilgileniyorsanız “Yengeç Çorbası Festivali” tam size göre olabilir. Corn Adası’nda her yıl Ağustos ayında düzenlenen festivale mutlaka uğrayın.

Her yıl Ekim ayının son Pazar gününde düzenlenen “Fiesta del Toro Venado” festivalinde Nikaragua’nın dans kültürünü yakından inceleyebilir, çok keyifli vakit geçirebilirsiniz. Bir nevi Cadılar Bayramı’nı andıran etkinliklerde yerel halk kendilerinin tasarladıkları masklar giyiyor.

Yeni Yıl (1 Ocak)

Mart Ekinoksu (20 Mart)

Paskalyadan Önceki Perşembe

Kutsal Cuma

Kutsal Cumartesi

Paskalya

İşçi Bayramı (1 Mayıs)

Anneler Günü

Haziran Gündönümü (20 Haziran)

Sandinista Devrim Günü (19 Temmuz)

Santo Domingo Kutlamaları (Ağustos)

Ordu Günü (2 Eylül)

San Jacinto Savaşı (14 Eylül)

Bağımsızlık Günü (15 Eylül)

Eylül Ekinoksu (22 Eylül)

Yerlilerin Savunma Günü (12 Ekim)

Tüm Azizler Günü

Aralık Gündönümü (21 Aralık)

Noel (25 Aralık)

*Yanında tarih belirtilmeyen tatillerin günü yıla göre değişmektedir.

Nikaragua’da, Tropikal İklim hâkimdir. Ülkenin büyük bölümünde sıcak ve nemli bir hava vardır. Alçak bölgelerde çok yüksek sıcaklıklar görülebilir Ancak doğudan esen alizeler bölgedeki iklimi ılıman hale getirmektedir. Yüksek kesimlerde hava sıcaklıkları daha düşüktür. Atlantik kıyıları, Pasifik kıyılarına nazaran daha çok yağış alır. Ülkede yıl boyunca biri kurak, diğeri yağışlı olmak üzere iki mevsime görülür. Sıcaklıklar Aralık ayında ortalama 27 derece, Mayıs ve Haziran aylarında 30 derece civarındadır.

Nikaragua kıyıları, 1502 yılında Christopher Columbus tarafından keşfedilmiştir. Bu dönemde bölgede Miskitolar başta olmak üzere pek çok yerli kabile yaşamaktaydı. 17. yüzyıldan itibaren İspanyollar Nikaragua’nın büyük bölümünü sömürge haline getirdi. 1821 yılında bağımsızlığını ilan eden Nikaragua, bir süre Meksika ile daha sonra Orta Amerika Birleşik Eyaletleri ile birleşti. Son olarak 1838’de bağımsız bir cumhuriyet oldu.

Ancak ABD Deniz Kuvvetleri, bölgeyi pek rahat bırakmadı ve 20. yüzyıl başlarında ve 1926 ile 1933 yılları arasında pek çok kez ülkeyi işgal etti. ABD’nin 1925 yılında ülkeden çekildi. Fakat bu kez ülkede iç savaş patlak verdi. Liberal önderlerden Augusto César Sandino silahlı mücadeleyi sürdürürken; öteki Liberal önderler Amerika Birleşik Devletleri denetiminde yapılacak seçimlere katılmayı kabul ettiler. 1928 ve 1932'deki seçimlerin ikisini de liberal adaylar kazandı. Bu dönemde ABD’nin gözetiminde Nikaragua Ulusal Muhafızları adında askeri birlik kuruldu. ABD’nin 1933'te ülkeyi terk etmesiyle Sandino da silahlı mücadeleyi bıraktı.

Ulusal Muhafızlar’ın komutanı Anastasio Somoza Garcia 1934'te Sandino'yu öldürterek liberal başkan Sacasa'yı başkanlıktan uzaklaştırdı. 1936'da kendini başkan seçtirdi ve baskıcı bir yönetim kurdu. Somoza Garcia'nın 1956'da öldürülmesiyle başkanlığa oğlu Luis Somoza Debayle geldi. 1962'de Somoza rejimini hedef alan en büyük muhalefet gruplarından (FSLN) Sandinista Ulusal Kurtuluş Cephesi gerilla örgütü ortaya çıktı. Luis Somoza'nın 1967'de kalp krizi geçirerek ölmesinin ardından kardeşi Anastasio Somoza Debayle başkan oldu. 1972'de Managua'da 6 bin kişinin ölümüne ve 300 bin kişinin evsiz kalmasına yol açan deprem nedeniyle gönderilen uluslararası yardımları el altından kendisinin ve ailesinin hesaplarına aktardığı ortaya çıktı. 1974'te de anayasayı değiştirerek ikinci kez başkan seçildi. Aynı dönemde, gerilla savaşında önemli kayıplara uğrayan Sandinistalar (FSLN), bu gelişme üzerine liberal çevreler ve orta sınıfla ittifaka yöneldiler. Ocak 1978'de, Demokratik Kurtuluş Birliği (UDEL) adlı güçlü bir muhalefet hareketinin lideri olan gazeteci Pedro Joaquin Chamorro'nun öldürülmesiyle bir genel grev dalgası ve yaygın şiddet hareketleri başladı. Yeniden silahlı mücadeleye başlayan Sandinistalar, bütün önemli kentleri ele geçirip başkent Managua'yı da kuşatarak 17 Temmuz 1979'da 45 yıllık Somoza rejimine son verdiler.

Yeni yönetim, Somoza ailesinin mülklerini kamulaştırdı. Sosyalist ülkelerle yakın ilişkiler kuruldu. Ancak ABD, Nikaragua'ya yaptığı ekonomik yaptırımı keserek yönetime karşı gerilla mücadelesi yürüten sağcı kontralara destek verdi. Ekonomisi kötüleşen Nikaragua'nın bazı Orta Amerika ülkeleriyle ilişkileri bozuldu. Şubat 1989'da Orta Amerika ülkeleri başkanlarının El Salvador'da yaptığı toplantıda serbest seçimlere gidilmesi ve Somoza'ya bağlı Ulusal Muhafız örgütünde görev yapmış 1.900 kadar mahkûmun serbest bırakılması karşılığında kontra birliklerinin dağıtılması konusunda anlaşmaya varıldı. Aynı yıl, basın özgürlüğünü güvence altına alan ve seçim sistemini yeniden düzenleyen yasalar çıkarıldı. Yine aynı yıl ABD Nikaragua'ya karşı beş yıldır uyguladığı ambargoyu kaldırdı.

Orta Amerika’nın en fakir ülkelerinden biri olan Nikaragua’nın ekonomisi tarıma dayanmaktadır. İhracat anlamında kahve, dana eti, karides, ıstakoz, peynir, şeker kamışı, altın ve yerfıstığı üretilmektedir. Ham petrol, ilaç, petrol ürünleri ve elektrikli aletleri ithal ederler.

Geçmişteki iç savaşlar tarım sektörünü ciddi bir şekilde zedelemiş olsa da, ülke bunun altından kalkabilmek için yatırımlar yapmaktadır.

Çalışan nüfusun yüzde 47,9’u tarımla, yüzde 5’i imalat, inşaat, madencilik gibi işlerle ve yüzde 35’i çeşitli hizmetlerde, ulaştırma ve ticaretle uğraşmaktadır.

Nikaragua’da din özgürlüğü vardır. Resmi bir dinleri yoktur. Nüfusun büyük bir çoğunluğu Katolik’tir. Fakat 1990’ların başından bu yana Protestanların ve Mormonların sayısında artış görülmektedir. Göçmen nüfusun etkisiyle ülkede Budizm inancına sahip kişilerin sayısı da artmaktadır.

San Hose Büyükelçiliği'nin görev bölgesindedir.

Nikaragua’nın resmi dili İspanyolcadır. Ancak konuşma sırasında temel seslerde farklılıkları mevcuttur. Ülkede İspanyolca dışında ulusal dil kabul edilen diller ise şöyledir: İngilizce, Miskito, Rama, Sumo, Garifuna.